باید برگردی ...

 

هیچ حرف تازه ای چشم های خسته ی مرا ورق نمی زند .. 

چشم های تو مرز روشنی است .. 

خط فرضی سرودن است .. 

هیچ کس به چشم هایت شک نمی کند .. 

شب به من اجازه ی سرودن تو را نداد .. 

می روم کنار پنجره .. ذره ذره محو میشوی .. 

اشک فرصتی به چشم من نمی دهد ! 

 یک غزل .. نذر چشم های بی نهایت تو می کنم .. 

 یکبار توی همین دنیای خدا .. آنجا که مدام نق و نوق می کنم ..  

همین جا که فکر می کنم لابلای دل خواسته هایم مانده ام .. نه آنها راه برای من باز می کنند و نه من برای آنها .. یک نفر که توی ذهنم ماه و سالی هم سری به خانه اش نمی زدم .. که نمیدانم اصلا چیزی توی ذهنم برای خودش ساخته بود یا نه.. که اگر ساخته بود من ندیده بودم و یا هی میدیدمش و لب و  لوچه هایم را آویزان می کردم و بعد دیگر ندیدمش و فکر کردم انگار یکی کم امده که هر روز بپرد توی دست و بالم و من هم بی خیالی کنم و حواسم را پرت کنم اینور و آنور و زور بزنم که نبینمش .............. یک چیزی گفت .. خیلی هم معمولی گفت .. 

 وقتی رفته بودم گفت .. آنوقت که دلم خیلی از خودم پر بود .... خودش هم نگفت .. نوشت .. بعد من هم یک دنیا توی ذهنم نشست ..... توی دل ذهنم !  گفت : 

 کجایی ای بانوی قصه های نانوشته و غزل های ناسروده .......... ؟ 

  چند تا بانوی قصه های نانوشته توی دنیا هست .. 

یاد آن بانوی دل گرفته ی غمگینی افتادم توی حرمسرایی شلوغ که می نشست لب ایوان پنجره ی پر آب و رنگش و زل می زد به دخترکان گونه سرخی که با هزار آرزو توی خانه های لی لی سنگ می انداختند ..  

 اما نمی دانستند .... سنگ هرکجا که بیافتد ... آخرش باید برگردی !!!!